عقب نشینی از مناطق کم جمعیت، استراتژی یا اعلام ناتوانی؟

بعد از نشر یک گزارش از سوی یک رسانه ی آمریکایی در مورد، عقب نشینی نیروهای دفاعی افغانستان از مناطق دورافتاده، اکنون بسیاری از کارشناسان و مردم می گویند که این موضوع ناتوانی حکومت افغانستان با وجود حضور 17 ساله آمریکا در افغانستان به شمار می آید.

روز گذشته نیویورک تایمز گزارش داد، واشنگتن از نظامیان افغانستان خواسته است از مناطق کم‌جمعیت این کشور عقب‌نشینی کنند. این خواسته ایالات متحده به معنی باقی‌ماندن کنترل بخش بزرگی از افغانستان در اختیار طالبان است.

مقام‌های دولت آمریکا می‌گویند این رویکردی است که سال گذشته ترامپ در استراتژی جنگی جدید خود در قبال افغانستان در نظر گرفت، اما جزء قسمت محرمانه این استراتژی بود. هدف دولت ترامپ این است تا از این طریق حملات به نیروهای نظامی در مناطق دورافتاده و آسیب‌پذیر کم‌جمعیت را کاهش دهد و در مقابل بر محافظت دقیق‌تر از شهرهایی مثل کابل و دیگر مناطق پرجمعیت افغانستان متمرکز شود.

روز گذشته محمد رادمنش سرپرست دفتر سخنگوی وزارت دفاع نیز در واکنش به درخواست آمریکا مبنی بر خروج نظامیان ارتش از مناطق دوردست گفت که این نیروها که از محلات دوردست خارج می‌شوند، در محلات مهم و استراتژیک کار گرفته خواهد شد.

اکنون گفته می شود، استراتژی خروج نظامیان از مناطق کم‌جمعیت و دورافتاده، مشابه استراتژی‌هایی است که دولت‌های بوش و اوباما در 17 سال جنگ افغانستان اجرا می‌کردند. این استراتژی باعث خواهد شد کنترل مؤثر طالبان و دیگر گروه‌های شورشی بر مناطقی که پیش از این تصرف کرده‌اند، ادامه یابد و از سوی دیگر، حکومت نیز متمرکز بر تأمین امنیت کابل و شهرهایی مانند کندز، قندهار، مزارشریف و جلال‌آباد شود.

عقب‌نشینی به شهر‌ها، در واقع اعلام ناتوانی حکومت حمایت‌شده از سوی ایالات متحده در کابل در برقراری امنیت در سراسر خاک افغانستان ازجمله مناطق روستایی و حاشیه‌نشین است. در 17 سالی که از حمله ایالات متحده به افغانستان و سقوط حکومت طالبان می‌گذرد، نیروهای آمریکایی و ناتو به افغانستان آمدند و رفتند، اما نه‌تنها دولت افغانستان با وجود حمایت‌های غرب نتوانسته حاکمیت خود را بر تمام خاک افغانستان اعمال کند، بلکه با گذشت زمان، کنترل مناطق بیشتری را در مقابله با طالبان از دست داده است.