صلح؛ از پروسه تا پروژه

صلح نیاز مبرم مردم افغانستان است. چهل سال است که این مردم، با تحمل رنج‌های فراوان و رنجور و خسته، به‌دنبال روزنه صلح در این کشور می‌باشند؛ تا در سایه درخت آرامش‌بخش صلح، نفس بکشند؛ اما صلح، با اهتزاز و جولان‌گری پرچم طالبان صلح نیست، سراب است.

پرچم طالبان، نماد تحجر و نادانی، سمبل تحقیر انسانیت و مظهر سرکوب‌گری و انکار آزادی‌های اساسی‌ است. برافراشته بودن آن، خود گواهی است بر وجود تفکر تبعیض، نفی هم‌زیستی مسالمت‌آمیز و نقض حقوق بشر.

مناسب است همین‌جا گفته‌شود؛ کسانی‌که دیروز در سایه ظالمانی پرچم طالبان هلهله کردند، هورا کشیدند و کف زدند، پیش از هر چیزی، نادانی و حقارت خود را ترسیم کردند و برای تحقیر کردن و به‌استهزا گرفتن خود کف زدند و اثبات کرند که چقدر شایسته قفس و لایق زنجیراند.

مبرهن است که صلح یک پروژه نیست بلکه یک پروسه است و بنیاد آن را عدالت، برابری، برادری و حقوق بشر تشکیل می‌دهد و هیچ راه میان‌بری و جود ندارد. اگر از صلح سخن گفته ‌شود؛ اما از سهم عدالت، برابری، نهادینه کردن حقوق بشر، توسعه متوازن و مشارکت زنان خبری نباشد و هر از چندگاهی، صرفا مجموعه‌ای، مجموعه دیگر را در آغوش بگیرند و امتیازات و مناصبی را بین خود تقسیم کنند، این پروژه صلح و خیال‌پردازی از چشم‌انداز استقرار ثبات است که فقط کام عده‌ای معدود، با بهره‌مندی از امتیازات بی‌حساب و کتاب و مناصب بی‌ضابطه شیرین می‌گردند و کام اکثریت همچنان تلخ باقی خواهند ماند. به‌این ترتیب، چرخ باطل بی‌ثباتی، به‌گردش خود ادامه خواهد داد.

داکتر سید جواد سجادی