سیاست یک بام و دو هوای آل سقوط!

نویسنده:علی نجفی (مسیح ارزگانی)

حکومت سعودی در یک اقدام شتاب‌زده و نفرت‌انگیز «شیخ نِمِر باقر النِمِر» روحانی سرشناسِ شیعی را به جرم انتقاد از رژیم ماقبل التاریخِ آل سعود، اعدام نمود.

در حالی که آن روحانی مجاهد و بیدارگر، نه دست به اسلحه برده بود و نه مبارزۀ خشن و خونین و رویه‌ی تکفیر و تعذیب را ترویج و تبلیغ می‌کرد و نه اهل انتحار و انفجار و ترور و توطئه بود. تنها سنگر و خاکریز شیخ نمر «مسجد» و «محراب» بود و تنها اسلحه و وسیله‌اش نیز «بیان» و «منطق» و «جدال احسن» و تنها گناه و خطایش نیز «محبت خاندان پیامبر» و جانبداری از حقوق و آزادی‌های مذهبی و مدنی پیروان پرشمارِ اهل بیت در عربستان. بنابر این، قتلِ سیاسی و فرقه‌ای شیخ نمر، نه گردن زدن یک فرد؛ بلکه اعدامِ جنون‌آمیز و بی‌رحمانه‌ی «اعتدال» «گفتگو» «مبارزۀ عاری از خشونت» و «دادخواهی مدنی» در جهان اسلام بود.

به نظر می‌رسد حکومت سعودی با حمایت وسیع و علنی از گروه‌های تروریستی ـ تکفیری در عراق و سوریه و لبنان، تشکیل و تجهیز سپاه صحابه و لشکر جنگوی و طالبان در پاکستان و افغانستان، لشکرکشی و سرکوب جنبش مدنی مردم بحرین، تجاوز و کشتار بی‌رحمانه‌ی مردم یمن، حمایت آشکار از کشتار یک هزار مسلمان شیعی در نیجریه و سرانجام، اعدام ظالمانه‌ی شیخ نمر؛ به شکل رسمی و علنی با تمام شیعیان جهان (از هر فرقه و نحله و در هر کشور و منطقه) اعلان جنگ داده است و همسو با داعش و القاعده و دیگر گروه‌های تکفیری، خون صغیر و کبیر و عالم و عامی و بی‌گناه و باگناهِ شیعه را مباح و روا می‌داند و در عین حال، اطاعت از امریکا و اسرائیل را اطاعت از خدا و رسول می‌شمارد و حمایت از ترور و تکفیر و توحش را افضل اعمال و مبارزه با مدنیت و عقلانیت و عدالت را واجب عینی و تکلیف الهی!