دعای روحانیون بدرقه راه سربازان

هزاران روحانی افغان در یک اقدام بی سابقه حمایت شان را از نیروهای امنیتی اعلام کردند.

نیروهای امنیتی افغانستان دو هفته است که به تنهایی مسؤولیت تامین امنیت کشور را بر عهده گرفته اند.

سه هزار عالم دینی از سراسر افغانستان در تالار لویه جرگه در کابل جمع شدند و اعلام کردند که از نیروهای امنیتی افغانستان حمایت می‌کنند.

در این اجتماع عالمان دینی شیعه و سنی یکجا شرکت کرده بودند. اشتراک کنندگان می‌گفتند که این نشست می‌تواند پشتوانه معنوی بزرگی برای سربازان افغان باشد.

روحانیون افغان از پایان ماموریت رزمی نیروهای ناتو و گرفتن مسؤولیت امنیتی کشور توسط نیروهای افغان با گرمی استقبال کردند.

مولوی عبدالبصیر؛ رئیس شورای علمای کابل گفت‌:«افغانستان کشوری است که در ۳۵ سال گذشته در آن جنگ جریان دارد. باعث این جنگ تنها و تنها این بود که ما اردوی ملی نداشتیم. اردوی ما را از بین بردند و نتیجه این شد که در این سرزمین میلیون‌ها نفر شهید شدند.»

برخی از روحانیون نیز در این همایش از نیروهای امنیتی خواستند که “در عملکرد شان پا جای پای نیروهای خارجی نگذارند.”

صرف نظر از اینکه این گردهمایی، سازمان دهی شده بوده یانه، آنچه مهم است این نکته است که چنین ابراز حمایتی از نیروهای امنیتی در ۱۳ سال گذشته، سابقه نداشته است و این می تواند نشانگر یک تغییر نگاه جدی باشد.

انکار نمی توان کرد که روحانیون در جامعه سنتی افغانستان، با آنکه در قدرت سهمی تعیین کننده و راهبردی ندارند، هنوز یکی از تاثیرگذارترین نیروها به شمار می روند.

مردم افغانستان از قرن ها پیش تا امروز به فتوای روحانیون جنگیده اند و با فتوای آنها صلح کرده اند؛ بنابراین، این اعلام حمایت به عنوان یک پشتوانه معنوی نیرومند می تواند نیروهای امنیتی کشور را در نبرد با تروریزم و مسؤولیت مستقلانه تامین امنیت کشور، مددکار خوبی باشد.

پیش از این در دوره حاکمیت حامد کرزی، دولت بارها از روحانیون و ملاامامان مساجد خواسته بود؛ تا از روند صلح حمایت کنند و مردم را به همکاری با دولت ترغیب نمایند؛ خواسته ای که بعضا اجابت شد و در مواردی نیز به بهای جان برخی از علمای دینی تمام شد و آنها را قربانی شمشیر مسموم تروریزم کرد.

با این حال، رویدادی که اخیرا در کابل اتفاق افتاد پیش از این سابقه نداشته است و این امر به باور کارشناسان، نشان می دهد که با واگذاری مسؤولیت های امنیتی به نیروهای داخلی، نگاه روحانیون نیز به این مساله از بنیاد تغییر کرده است.

این اقدام، تلویحا این نکته را بازگو می کند که روحانیون از حضور نیروهای خارجی و سلطه آنها بر مقدرات امنیتی، سیاسی و اجتماعی افغانستان، دل خوشی نداشته اند و این چیزی است که پیش از این هم، در نطق های مذهبی و سخنرانی های مناسبتی بسیاری از علما کاملا مشهود بوده است.

در همایش اخیر نیز برخی از علما از نیروهای امنیتی خواستند که راه نیروهای خارجی را ادامه ندهند؛ خواسته ای که دو پیام غیر مستقیم و مهم داشت: یکی اینکه آنها دیگر انتظار ندارند حریم خصوصی شهروندان کشور مورد تعدی و تجاوز قرار گیرد، ناموس مردم افغانستان مورد بی احترامی قرار گیرد، استقلال و تمامیت ارضی کشور نقض شود، غیر نظامیان بی گناه کشته شوند، به مقدسات دینی توهین شود و آرامش و‌ آسایش عمومی با عملیات های شبانه، از آنها گرفته شود و از جانب دیگر، به معنای آن بود که این عملکردها یکی از اصلی ترین دلایل نارضایتی علما از نیروهای خارجی و در نتیجه، فاصله گرفتن آنها حتی از نیروهای امنیتی داخلی بوده است.

اینک با این ابتکار، نیروهای امنیتی کشور علاوه بر حمایت های همه جانبه ای که از سوی طیف های مختلف مردم از آنها صورت می گیرد، یک پشتوانه قدرتمند دیگر نیز خواهند داشت و آن دعای علما و جامعه روحانیت کشور است که بدرقه راه نیروها و سربازان امنیتی مان خواهد بود.

ناظران پیش بینی می کنند که این اقدام علاوه بر پشتگرمی، تقویت روحیه و بالا بردن مورال نیروهای امنیتی در انجام مأموریت ها و عمل به وظایف خود در دفاع از این مرز و بوم، از مشروعیت دینی کاری که تروریست ها در برابر دولت و مردم افغانستان انجام می دهند نیز خواهد کاست و در نتیجه، افکار عمومی و جامعه را مجاب خواهد کرد که دیگر به تروریست ها به عنوان مجریان شریعت، مدافعان دین و مجاهدان راه خدا نگاه نکرده و به آنها کمک نکنند.