به كاری كه كار نداری چه كار داری؟

دركابل قديم، اولين درس گورو؛ روحاني هندوها در درمسال شوربازار به شاگردانش اين بود كه: ” به كاري كه كار نداري چه كار داري؟ “

توصيه اي كه هنوز و هميشه براي بسياري ضروري است.

همين ديروز يك خانم روزنامه نگار، پست تخصصي معاونت وزارت دفاع در امور تعليمات پرسونل را گرفت.خانمي كه از رسم و رموز ارتش آگاه نيست و حتي مشق سربازي را نمي داند. فرمان پذيري و تاثيرگذاري در ارتش ها، تابع ابهت، كاريزما، درايت و سابقه فرماندهان است و صاحب اين سمت بايد تخصص لازم در تاكتيك و دكترين جنگ و در تخنيك و تجهيزات نظامي داشته باشد.

من اين خانم را دو سه باري در جلسات مشترك ديده ام. براي امور مدني، اجتماعي و مشاغلي كه نيازمند حرف و سخن است و در جايگاه مدعي العموم قرار بگيرد، مناسب است اما پست معاونت ارتش را نبايد مي پذيرفت.

حكومت و زمانه عجيبي است. زمانه پروپوزال و پريزنتيشن. زمانه كساني كه قبل از هر جلسه اي، آمادگي انترنتي مي گيرند و با يك جستجوي انترنتي، مطالعه سطحي و بررسي ويكي پديايي در مورد تخصصي ترين امور حرف مي زنند.

بايد متوجه باشيم كه جنگ و دفاع و جان سربازان و هزينه امكانات، مهمتر از آن است كه تابع سليقه هاي شخصي و نمايش هاي رسانه اي ما شود.

شايد اين شگرد تازه اي است. تقرر پر هياهو و يك حضور زنانه و نمايشي تا حذف هاي هدفمندانه، تقاعدهاي اجباري و تصفيه هاي قومي از ارتش را بپوشاند و با قاعده مشتي از خرمن، يك نفر را با سهميه ٢٠ درصدي بست هاي جنرالي و افسري ارتش معاوضه كند

شجاع محسنی