آزمودن ریسمان پوسیده

زلمی خلیل‌زاد پس از حملات ۱۱ سپتامبر و سقوط رژیم طالبان مهم‌ترین چهره دولت آمریکا در سیاست های آن کشور در ارتباط با افغانستان بوده و به عنوان فرستاده ویژه آمریکا در افغانستان خدمت کرده‌است.

وی موضع سختی در قبال بقایای جنبش طالبان در افغانستان اتخاذ کرد و در آخرین سمت خود به عنوان سفیر آمریکا در افغانستان نقشی کلیدی در تحکیم دولت حامد کرزی بازی کرده‌است؛ ولی اگر به سیاست سازش طالبان دوران قدرت و حکومت کرزی به دقت نگاه کنیم، خلیلزاد به جای تحکیم قدرت ملی در افغانستان، به تحکیم قدرت قوم خودش پرداخت و در زمان او و کرزی بود که استراتژی طالبان ستیزی به استراتژی برادر سازی طالبان مبدل شد، حملات علیه مواضع طالبان ممنوع شد، زندانیان طالبان به عنوان برادران ناراضی آزاد شدند، در سیاست آمریکا طالبان از یک دشمن آمریکا به نیروی تقریبا دوست مبدل گردید.

موارد دیگر که همه نشانگر این است که خلیل زاد به عنوان حلال مشکلات افغانستان نیست بلکه به عنوان تحکیم گر موقعیت قومی خودش هست، نماینده ویژه آمریکا شدن چنین فردی با این سابقه به نظر می رسد، آزمودن ریسمان پوسیده ای است، که آزمونش را پس داده است. در واقع جز ادامه پیدا کردن بحران افغانستان دستاوردی دیگر نخواهد داشت. یا چنین نیست؟

عزیزالله خلیلی