شکاف قومی زخم ناسور بر پیکر کشور

پیش از این نیز٬ عرض کرده ام که منافع شخصی و قوم گرایی٬ جلو هرگونه پیشرفت را در کشور٬ سد نموده و سبب شده که ما در عصر مشعشع و طلایی که جهان در آن قرار دارد٬ از کم ترین امکانات زندگی برخوردار باشیم٬ اکنون چند مورد از این شکاف های قومی را بر می شمارم تا این ادعا شاهد هم داشته باشد .

علاوه بر این که اقوام بزرگ٬ با همدیگر کشمکش دارند٬ در درون اقوام هم تقسیمات گوناگونی وجود دارد٬ پشتون ها به دو قبیله ی درانی و غلجایی تقسیم بندی شده که سال ها بر سر قدرت با هم رقابت کرده اند٬ تاجیک ها به پنجشیری و غیر پنجشیری تقسیم شده که غیر پنجشیری ها از پنجشیری خوش شان نمی آید٬ ازبیک ها به طرف داران دوستم و ایشچی تقسیم شده اند٬ البته مدعیان دیگری چون عالم ساعی و اکبر بای هم میان شان وجود دارد٬ میان هزاره ها بحث سید و غیر سید داغ است والبته اقوام دیگری چون بیات٬ قزلباش و افغان های خلیلی هم که مذهب تشیع دارند هرکدام ساز خودشان را می زنند.

آیا وقت آن نرسیده که به ندای قرآن گوش دهیم و فلسفه ی وجود اقوام و قبائل را معرفی شدن آنان و جلوگیری از اشتباه بدانیم؟ آیا وقت آن نرسیده که به سخن پیشوای خود حضرت محمد-صلی الله علیه و آله- توجه نماییم که سیاه حبشی و سید قریشی را برابر می دانست؟

بزرگان دیگری هم در طول تاریخ٬ این ندا را تکرار کرده اند٬ خلیل الله خلیلی شاعر و روشن فکرمعاصرکشور ما سروده است:

نه افغانیم و نه ترک و تتاریم

چمن زادیم و از یک شاخساریم

تمیز رنگ و بو برما حرام است

که ما پرورده ی یک نوبهاریم

ودر اخیر می گویم: ترسم افسرده شوی ورنه سخن بسیار است.

محمد اکبری علامه