خوی گرفتن به فاجعه، فاجعه ای تکان دهنده تر است

دررویدادتروریستی روزجمعه در مسجدامام زمان قلعه نجارهای کابل، براساس نقل قول های مختلف از 50 تا 150 نفر جان خود را از دست دادند و بیش از 200 نفر زخمی شده اند.

اما گویا که دراین شهر وحشت و دهشت، بال پرنده ای هم کنده نشده است، چوکی هیچ مقامی خراش برنداشته است و ….

ارگ ریاست جمهوری که برای زخم مقعد ایشچی قرار نداشت و بخاطر داستان دروغین مهمند دستور فوری کمیته بررسی را صادر نمود؛ اما در مرگ ده ها انسان مقام های مسئولیت ناشناس حکومت فقط به صدور پیام های تکراری و بی محتوا بسنده نمودند؛ جناب رئیس جمهور بجای این که دستور ویژه را برای ارزیابی وقوع جنایت صادر نماید و سهل انگاران را شناسایی و مجازات کند، دل به گزارش دروغین سپرده و از شجاعت و دلیری و سرعت عمل نیروهایی موهومی تمجید نموده است که پس از کشتار و قصابی شدن نمازگزاران به محل رسیده بودند؛ و ریاست اجرائیه با باد هوا به تروریست ها هشدار تصفیه را می دهد.

کرسی نشینان کابل آن قدر مسخ قدرت شده اند که این قدر بخود زحمت ندادند تا ازنزدیک با بازماندگان قربانیان که اکنون پاره تن شان را زیر خاک دفن می کنند ابراز غم شریکی نمایند. آنان برای برنامه های فریب ونیرنگ خود میلیون ها افغانی را برباد می دهند و سرک ها را مسدود می سازند و یک یا چند روز را رخصتی اعلام می کنند، اما برای سوگواری عزیزان بخون غنوده، دریغ از اعلام یک روز عزاداری! چنین روشی و کنشی از سوی زمامداران کابل در مقابل قصابی شدن مردم یعنی بلا به رنگ تان! کشته شدید که شدید! ما نورچشم جان کری و ترامپ هستیم ! تخت و بخت ما برقرار! شما را خدا از روز الست برای قربانی شدن خلق کرده بود!!!

براستی دراینجا سخن یکی از بزرگان مصداق دقیق پیدا می کند: ” وای بر جامعه ای که اشراربرآن ها حکومت کند!” شریرتر و غیرمسئول تر از زمامداران کنونی کشور سراغ دارید؟ هرگز!

سوگمندانه ما با فاجعه ای عمیق تر و تکان دهنده تر از حملات انتحاری روبرو هستیم. آن فاجعه تکان دهنده خوی گرفتن به فاجعه و جنایت است! از دست دادن حس انسانی! مسئولیت ناپذیری! مسخ شدن و…….

شکور اخلاقی